Και εξακολουθω να εξουσιαζω ..

Φαντασιωνομαι και στήνομαι,

ανδρείκελο που μοιαζει σ'ενα σκιάχτρο,

ντύστο και φτιάχτο,

λαε πολίτη,

λαε αλητη,

κι ολο πετανε γυρω-γυρω μου σκιες,

διχως μιλιά,διχως κραυγες,

που ομως τρεμουνε το ψευτικο μου νευμα,

κοντρα στο ρευμα.

Που παρασυρει τ'ακριβα μου τα κουρελια 

κι ειμαι για γελια,

και κει στο βαθος των νερων,

στο αντικρυσμα καποιας θολης εικονας,

ενας στρατωνας,ενας κανονας,

και ειμαι στοχος ζωντανος,

καποιας σφαιρας τεκνοποίηση σφεντονας,

τι να μου κανει; δε με αγγιζει,

περναει διπλα μου ξυστά 

και μοναχα την ακουω να με βριζει.

Με πιανει νυχτα και καπως γέρνω,

γινομαι δεντρο ξεριζώνομαι και φευγω,

δινω και παιρνω,μεταλλαγμενος,

κομψα ντυμενος και δεν ειμαι αγχωμενος,

σ'ενα γραφειο,τι θεωρείο!

χτισμενο πανω απο ενα παλαιό ραφείο,

φοραω γραβατα,κραταω τσαντες,

μικρη κοιλια φυλακισμενη απο τιράντες,

πολλες γιρλάντες και κωμωδια,

βιβλια προστυχα που γραφουν ιστορια,

σπιτακια τρια,σπιτακια εξι,

μη με ξυπνας για μεροκαματο οταν φεξει.

Μικρομεσαιος; μα ουτε για πλακα,

α δε σου ειπα το ειπα το πρωι ειδα εναν βλακα,

ηταν αστειος,ποσο γελοιος,

τον προσπερασα με μια σιγην ιχθύος,

εχω υποθεσεις,εχω προθεσεις,

να ξεπουλησω να γεμισω καταθεσεις,

με υποσχεσεις,με κατασχεσεις,

με τεκμαρτες δαπανες και προυποθεσεις,

θα κοροιδεψω,στιγμες θα κλεψω,

και κει ψηλα απο τα συννεφα θα γνεψω,

αγελαδιτσες θα τις αρμεξω,

το φορο καπως ευτραφή να τους γυρεψω.

Ειναι τα χρονια μια ωρα δρομος,

στα αναλωσιμα θα βασιλεψει τρομος,

καλπικος νομος κι ασε να λενε,

επιταγες και χρεωλύσια που καινε,

παιδια γεννιουνται, σα πεθαμενα,

μειοψηφία εκλεκτων,τα λουλουδια δωρεα μας κι απλωμενα 

κι ας μη μας φταινε,τι διαολο κλαινε,

γιατι ακουνε τους μεγαλους κι οσα λενε;

ευαισθησια και συνειδησεις,

τραμπουκισμος για μιάν ακομη στις ειδησεις.

Μυαλο της μαζας,αφορισμενο,

πολυ κακη ανατροφη,θα το εκρινα και καπως μολυσμενο,

μια προπαγανδα προσκολλημενη,

κριση ταυτοτητας σα κουτσουρο χαμενη,

μεσ'τα πελαγη μιας ευτυχιας,

δεν ειναι δω τα δικαστηρια αμαρτιας,

και δε τη βλεπουν γιατι τη κρυβω,

μεσα στις τσεπες μου κι ολο τα χερια τριβω,

υστερα σκυβω και συμποναω,

Ελληνες χρονια πατριωτες και σας παω,

μα τοσα χρονια για δε ξυπνατε;

γινατε δωδεκα χρονων κι απο κυτταρα γερνατε.

Θα με δικασουν,μα ποιος και ποτε,

ημουν ο ιδιος μεχρι χτες,μα και σημερα ειμαι ο ιδιος οπως τοτε,

ειμαι το σκιαχτρο,δημοκρατίζω,

χρυσο ρολοι εχω τροπους να ρυθμιζω,

ζωη εν ταφω,δοξα πατριδας,

εστω και μεχρι τελευταιας της ρανίδας.